Ասում էր՝ «ուզում եմ ջահել պապա լինել». պատերազմը խլեց Էդուարդի երազանքը

Հասմիկի ու Էդուարդի սերը միմյանց հանդեպ ծնվել է Մարտակերտի շրջանի Մաղավուզում, երբ նրանք դեռ դպրոցական էին, Էդուարդը՝ 13, Հասմիկը՝ 12 տարեկան։ 

Վերջինս MediaHub-ին պատմում է, որ ծնողներն անգամ իրենց լուրջ չեն վերաբերել, մտածել են մանկական սեր է, որը լինում է գրեթե բոլորի մոտ, կանցնի։ «Մեծանալով՝ մենք էլ, մեր ծնողներն էլ հասկացանք, որ դա իրական է և մենք իրար համար էինք ծնված»։

Հասմիկը հազիվ է կարգավորում մտքերը սիրելիի մասին խոսելիս։ Սա Արցախում ապրող հերթական զույգն է, որոնց ճակատագիրը խեղեց պատերազմը, անկատար թողնելով երազանքներն ու նպատակները։ 

21-ամյա Էդուարդ Դանիելյանը զինծառայող էր։ Ժամկետային ծառայության ընթացքում որոշել էր շարունակել պայմանագրային հիմունքներով։ Եղնիկներում դիրքապահ էր։ Հերթափոխից հետո օրը տոնի էր վերածվում, երբ վերադառնում էր սիրելիի մոտ։ 

«Բլոկադայի ժամանակ՝ հուլիսին, որոշեցինք նշանադրվել։ Դա առաջին լուրջ քայլն էր, որով մեր ծնողների համաձայնությամբ օրինականացրեցինք մեր հարաբերությունները։ Դա իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրն էր։ Արդեն խոսում էինք ամուսնանալու մասին։ Ինքն էլ միշտ ասում էր՝ «ուզում եմ ջահել պապա լինել», չհասցրեցինք։ Քանի որ Արցախի պետական համալսարանում ֆիզկուլտուրա էր սովորում, որոշել էինք նաև գյուղում ակումբ բացել, երեխաների պարապելու համար։ Մեր ապագան պատկերացնում էինք Մաղավուզում»,- ասում է Հասմիկ Ավանեսյանը։ 

Էդուարդը 2023 թվականի սեպտեմբերի 1-ին բարձրացել է դիրքեր, մեկ շաբաթ անց նրա ծննդյան տարեդարձն էր։ Նա իր 21-ամյա տարեդարձը դիմավորել է ընկերների հետ, իսկ Հասմիկը թիկունքում սպասում էր սեպտեմբերի 15-ին, որ տուն վերադառնա, միասին նշեն։ 

«Իրավիճակը սահմանին կտրուկ լարվեց։ Էդոն դիրքերից չվերադարձավ տուն։ Վերջին անգամ խոսել եմ սեպտեմբերի 19-ին, ժամը 11-ի սահմաններում։ Լավ էր, տրամադրությունն էլ տեղը։ Հետո սկսվեց պատերազմը, որի ժամանակ նա եղել է Եղնիկների 07 մարտական դիրքում։ Լույս 20-ի գիշերը՝ թեժ մարտեր մղելու ժամանակ, նա ևս անմահացավ»- պատմում է Հասմիկը՝ կսկիծով նշելով, որ Էդուարդը մնաց Արցախում։ 

Հաջորդ օրը Մարտակերտի գյուղերը դատարկվում են։ Էդուարդի ու Հասմիկի ընտանիքները ևս լքում են Մաղավուզը, տեղափոխվում Ստեփանակերտ, որտեղ էլ տեղեկանում են Էդուարդի զոհվելու մասին։ Մարտակերտ տանող ճանապարհն արդեն փակ էր Վանքի խաչմերուկից։

Ստեփանակերտում մնում են, մինչև նրա դիակը Կարմիր խաչի միջնորդությամբ կտեղափոխվեր։ 
«Էդոյի զինվորական հայրը մնացել էր Մարտակերտում։ Ու քանի որ Մարտակերտում լույս չկար, սառցարանները չէր աշխատում, ասացին՝ «դիակները տարեք ու հուղարկավորեք»։ Մի քանի հոգով Էդոյին հուղարկավորեցին Մաղավուզում։ Մենք չկարողացանք նույնիսկ նրան հրաժեշտ տալ»…

Հասմիկն ասում է, որ իր համար ծանր այս ժամանակահատվածում հաճախ է սփոփանքի խոսքեր լսում, թե «կյանքը շարունակվում է, պիտի դիմանաս, պետք է ուժեղ լինես» և այլն։

«Ինձ համար կյանքը կանգ է առել այն ժամանակ, երբ Էդոն զոհվել է, իրենից հետո ոչինչ առաջվանը լինել հնարավոր չէ»,- հավելում է երիտասարդ աղջիկը։

Հունան Թադևոսյան