Նիկոլը՝ աշխարհաքաղաքական գեյշայի կարգավիճակում
Հայտարարելով, որ ժողովրդավարությունն ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ աշխարհում ենթարկվում է ծանր փորձությունների՝ ԵԽ-ում ելույթ ունեցող Նիկոլը հռետորական հարց է ուղղել իրեն լսողներին.«Իսկ ի վիճակի՞ է, արդյոք, ժողովրդավարությունն ապահովել անվտանգություն, խաղաղություն, միասնականություն, բարեկեցություն և երջանկություն»: Միաժամանակ շարունակելով իր խոսքը՝ նա անմիջապես պատասխանել է սեփական հարցին՝ ասելով, որ ինքը չի եկել ԵԽ սա հարցնելու համար, այլ եկել է՝ պատասխանելու, և իր պատասխանը «այո» է աներկբա: Միաժամանակ նա հայտարարել է, որ եթե Հայաստանը չլիներ ժողովրդավար, ապա կկորցներ իր սուվերենությունը, անկախությունը, կաթվածահար կլիներ՝ միևնույն ժամանակ մատնանշելով 2020-21-ի իրադարձությունները:
Հետաքրքիրն այն է, որ Նիկոլն իր խոսքում մատնացույց է արել հենց այն տարիները, որոնք ճակատագրական եղան Հայաստանի սուվերենության ու ստաբիլության կորստի տեսանկյունից: Ժողովրդավարությունն օգնե՞ց, թե՞ խանգարեց Հայաստանին՝ վարի չգնալու՝այն «ժողովրդավարությունը», որի պատճառով այսօր Հայաստանը քաղբանտարկյալների թվով յուրատեսակ ռեկորդ է սահմանում: Այդ ո՞ր ժողովրդավարոթյունն օգնեց Հայաստանին ամրապնդել իր անվտանգությունը, եթե 2020-ից հետո մեր երկիրն ամնեօրյա ռեժիմով ինչ-որ կարևոր բան է կորցնում, փոքրանում ու նսեմացվում է թշնամու կողմից՝ յուրատեսակ աշխարհաքաղաքական պոռնիկի կարգավիճակում:
Ինչպես հայտնի է, Նիկոլը Անդրեասյան Ժաննայի մարդու հետ հարցազրույցում վստահեցրել էր, թե Հայաստանն արտաքին քաղաքական վեկտոր չի փոխում: Հիմա Նիկոլի այս ելույթը ինչի՞ վկայությունն է, Հայաստանի՝ ՌԴ-ի նկատմամբ ունեցած հավատարմության, թե՞ հակառակի: Ստացվում է՝ Նիկոլը մի տեղ մի բան է հայտարարոմ, իսկ մեկ այլ տեղ՝ անում բոլորովին հակառակը: Հիմա ինչպես հասկանանք, ո՞վ է Նիկոլը:
Նիկոլը հայտնվել է աշխարհաքաղաքական գեյշայի կարգավիճակում. ով շատ փող է տալիս, դրա տակն էլ ընկնում է՝իր հետ անկողին քարշ տալով բոլորիս: Քանի դեռ Նիկոլն է ներկայացնում Հայաստանը, բոլորս լինելու են միայն տվողի դերում՝տեղը չստանալով ոչինչ: